Dia Mundial do Teatro

Día Mundial do Teatro 2009

Desde 1961, o 27 de Marzo, vén celebrándose o Día Mundial do Teatro, unha iniciativa do Instituto Internacional do Teatro , organismo dependente da Organización das Nacións Unidas para a Educación, a Ciencia e a Cultura - UNESCO.
Con este motivo organízanse numerosas manifestacións teatrais en todo o mundo que intentan proporcionar algo máis de vitalidade a este xénero esquecido por moitos.
Pero non pasemos por alto que a celebración máis importante está nas nosas mans: acudir ao teatro, á praza, ao café, alí onde uns personaxes trasládennos a unha historia que non é a súa...
Unha das actividades máis importantes para o Instituto Internacional é a difusión da mensaxe redactada por unha personalidade de dimensión mundial, invitada polo Instituto Internacional do Teatro para compartir as súas reflexións sobre os temas do teatro e a paz entre os pobos. Esta mensaxe lese, ese día, na maioría dos teatros de todo o mundo.
Como cada ano, a estatua dedicada a Don Ramón María del Valle-Inclán, situada no Paseo de Recoletos de Madrid, lucirá a súa clásica bufanda branca.
Nos Domingos a Escena non podiamos ser menos, nós tamén temos o noso Don Ramón particular ao que lle poñeremos a bufanda para que non se nos enfrie e él será o encargado de ler a Mensaxe deste ano.

Este ano, a tradicional mensaxe foi encargado ao dramaturgo, escritor e director de teatro brasileiro Augusto Boal.
Augusto Boal, foi quen desenvolveu o “Teatro do Oprimido”, método e formulación teórica dun teatro democrático, do pobo.
O pasado 2008, Augusto Boal, foi Candidato ao Premio Nobel da Paz. Exiliado en Estados Unidos en 1953, para volver a Brasil dous anos despois onde asume a dirección artística do Teatro de Area de Sãou Paulo.

Este é a súa mensaxe:

Mensaxe do Día Mundial do Teatro 2009

Todas as sociedades humanas son espectaculares na súa vida cotiá e producen espectáculos en momentos especiais. Son espectaculares como forma de organización social e producen espectáculos como este que vostedes viñeron a ver.

Aínda que inconscientemente, as relacións humanas estrutúranse de forma teatral: o uso do espazo, a linguaxe do corpo, a elección das palabras e a modulación das voces, a confrontación de ideas e paixóns, todo o que facemos no escenario facémolo sempre nas nosas vidas: ¡nós somos teatro!.

Non só as vodas e os funerais son espectáculos, tamén os rituais cotiáns que, pola súa familiaridade, non nos chegan á consciencia. Non só pompas, senón tamén o café da mañá e os bos días, os tímidos namoramentos, os grandes conflitos pasionais, unha sesión do Senado ou unha reunión diplomática; todo é teatro.
Unha das principais funcións da nosa arte é facer conscientes eses espectáculos da vida diaria onde os actores son os propios espectadores e o escenario é a platea e a platea, escenario. Somos todos artistas: facendo teatro, aprendemos a ver aquilo que resalta aos ollos, pero que somos incapaces de ver ao estar tan habituados a miralo. O que nos é familiar convértese en invisible: facer teatro, ao contrario, ilumina o escenario da nosa vida cotiá.
En setembro do ano pasado fomos sorprendidos por unha revelación teatral: nós pensabamos que viviamos nun mundo seguro, a pesar das guerras, xenocidios, hecatombes e torturas que estaban acaecendo, si, pero lonxe de nós, en países distantes e salvaxes. Nós que viviamos seguros co noso diñeiro gardado nun banco respectable ou nas mans dun honesto corredor de Bolsa, fomos informados de que ese diñeiro non existía, era virtual, fea ficción dalgúns economistas que non eran ficción, nin eran seguros, nin respectables. Non pasaba de ser mal teatro con triste enredo, onde poucos gañaban moito e moitos perdían todo. Políticos dos países ricos encerrábanse en reunións secretas e de aí saían con solucións máxicas. Nós, as vítimas das súas decisións, continuabamos de espectadores sentados na última fila das bancadas.
Vinte anos atrás, eu dirixín “Fedra” de Racine, en Río de Janeiro. O escenario era pobre: no chan, peles de vaca, ao redor, bambús. Antes de comezar o espectáculo, dicíalles aos meus actores: "Agora acaba a ficción que facemos no día a día. Cando crucemos eses bambús, alá no escenario, ningún de vós ten o dereito de mentir. O Teatro é a Verdade Escondida." Vendo o mundo, ademais das aparencias, vemos a opresores e oprimidos en todas as sociedades, etnias, xéneros, clases e castes, vemos o mundo inxusto e cruel. Temos a obrigación de inventar outro mundo porque sabemos que outro mundo é posible. Pero nos incumbe a nós o construílo coas nosas mans entrando en escena, no escenario e na vida.

Asistan ao espectáculo que vai comezar; despois, nas súas casas cos seus amigos, fagan as súas obras vostedes mesmos e vexan o que xamais puideron ver: aquilo que salta aos nosos ollos. O teatro non pode ser soamente un evento, ¡é forma de vida!
Actores somos todos nós, o cidadán non é aquel que vive en sociedade: ¡é aquel que a transforma!.

Augusto Boal